Nadchodzące wydarzenia

Ogólnokształcąca Szkoła Baletowa im. Ludomira Różyckiego w Bytomiu oraz Opera Śląska w Bytomiu zapraszają na spektakl baletowy Calineczka wg baśni Hansa Christiana Andersena.

150 lat po śmierci duńskiego pisarza Hansa Christiana Andersena i 220 lat po urodzeniu, jego rodaczka i choreografka Karina Elver - solistka Królewskiego Baletu Duńskiego - świętuje przyjaźń pisarza oraz wybitnego tancerza Augusta Bournonvilla i przenosi historię z baśni o Calineczce do współczesnych czasów w baletowej opowieści. Wykonawcami są uczniowie Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej w Bytomiu oraz tancerze Opery Śląskiej w Bytomiu. 

Kostiumy inspirowane są twórczością Hansa Christiana Andersena - przywołana estetyka to ukłon w stronę duńskiej sztuki ludowej. Minimalistyczne obrazy i rekwizyty inspirowane są ilustracjami duńskich wydań baśni Hansa Christiana Andersena.

Spektakl jest wynikiem współpracy Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej im. Ludomira Różyckiego w Bytomiu z Operą Śląską oraz z Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych im. Józefa Pankiewicza w Katowicach. W realizacji projektu uczestniczy również Stowarzyszenie Pro-arte.

Spektakl dofinansowany jest ze środków Centrum Edukacji Artystycznej oraz Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca w Warszawie.

Ogólnokształcąca Szkoła Baletowa im. Ludomira Różyckiego w Bytomiu oraz Opera Śląska w Bytomiu zapraszają na spektakl baletowy Calineczka wg baśni Hansa Christiana Andersena.

150 lat po śmierci duńskiego pisarza Hansa Christiana Andersena i 220 lat po urodzeniu, jego rodaczka i choreografka Karina Elver - solistka Królewskiego Baletu Duńskiego - świętuje przyjaźń pisarza oraz wybitnego tancerza Augusta Bournonvilla i przenosi historię z baśni o Calineczce do współczesnych czasów w baletowej opowieści. Wykonawcami są uczniowie Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej w Bytomiu oraz tancerze Opery Śląskiej w Bytomiu. 

Kostiumy inspirowane są twórczością Hansa Christiana Andersena - przywołana estetyka to ukłon w stronę duńskiej sztuki ludowej. Minimalistyczne obrazy i rekwizyty inspirowane są ilustracjami duńskich wydań baśni Hansa Christiana Andersena.

Spektakl jest wynikiem współpracy Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej im. Ludomira Różyckiego w Bytomiu z Operą Śląską oraz z Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych im. Józefa Pankiewicza w Katowicach. W realizacji projektu uczestniczy również Stowarzyszenie Pro-arte.

Spektakl dofinansowany jest ze środków Centrum Edukacji Artystycznej oraz Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca w Warszawie.

Obsada: 

LUIZA MILLER: Izabela Matuła, Anna Wiśniewska-Schoppa

MILLER | ojciec Luizy: Stanislav Kuflyuk, Adam Woźniak

RUDOLF: Łukasz Załęski, Sang-Jun Lee

HRABIA WALTER | ojciec Rudolfa: Grzegorz Szostak, Aleksander Teliga

KSIĘŻNA FRYDERYKA: Anna Borucka, Renata Dobosz, Natalia Tepla

WURM: Michał Goławski, Bogdan Kurowski, Zbigniew Wunsch

LAURA: Marta Huptas, Roksana Majchrowska

WIEŚNIAK: Michał Bagniewski

Poruszająca opowieść o miłości, władzy i zdradzie, która rozgrywa się na tle dramatycznych losów głównych bohaterów. Mistrzowska muzyka włoskiego kompozytora Verdiego podkreśla emocjonalne napięcia między tytułową Luizą – młodą dziewczyną z prostego domu, a Rodolfem – synem hrabiego, których miłość zostaje brutalnie wystawiona na próbę przez zakulisowe spiski.

Opera, oparta na sztuce Friedricha Schillera, osadzona jest w malowniczych realiach XVIII-wiecznego Tyrolu. Od lat porusza serca melomanów na całym świecie. Premiera odbyła się 8 grudnia 1849 roku w Teatro San Carlo w Neapolu. W tej operze znajduje się wszystko, co fascynuje w sztuce Verdiego – dramatyczne arie, pełne ekspresji duety oraz potężne chóralne sceny. To historia, która chwyta za serce i trzyma w napięciu do samego końca.

Produkcja powstała w ramach międzynarodowej współpracy z Operą Grand Avignon, Operą de Tours (Francja) oraz Teatro di Como (Włochy).

Streszczenie libretta

Akt I

Luiza, córka emerytowanego żołnierza Millera, zakochała się w młodym mężczyźnie, który przedstawia się jako Carlo. Miller jednak niechętnie patrzy na ten związek, obawiając się, że jego córka uległa czarowi uwodziciela. Wizyta Wurma, doradcy hrabiego Waltera, zdaje się potwierdzać te obawy: Wurm, który rok wcześniej poprosił jej ojca o rękę Luizy, ale który - według Millera - może ubiegać się o nią tylko wtedy, gdy Luiza wyrazi zgodę, ujawnia, że kochanek skłamał na temat swojej tożsamości. To Rodolfo, syn hrabiego. Nieco później, na zamku, hrabia Walter rozpacza: jego syn, dla którego poświęcił wszystko, nie jest posłuszny. Hrabia ma nadzieję ożenić go z przyjaciółką z dzieciństwa, niedawno owdowiałą księżną Federicą. Pozostawiony z nią sam na sam, Rodolfo, zamiast poprosić ją o rękę, wyznaje jej, że kocha inną kobietę; ma nadzieję, że szlachetne serce księżnej mu wybaczy.

Wracamy do domu Millera, gdzie Luiza czeka na Rodolfo. Ten przybywa i w obecności Millera przyznaje, że skłamał w sprawie swojego nazwiska, ale przysięga Luizie dozgonną miłość i obiecuje się z nią ożenić. Walter wdziera się do środka i wylewa swój gniew. Każe aresztować ojca i córkę. Rodolfo próbuje różnych argumentów, aby go odwieść: groźby śmierci nie mają sensu, działa tylko groźba ujawnienia tajemnicy o ojcu. Walter uwalnia Luizę, ale Miller i tak trafia do więzienia.

Akt II

Wieśniacy opowiadają Luizie, czego byli świadkami: straszliwie cierpiącego Millera zakutego w łańcuchy wleczono do zamku. Przybywa Wurm i przepędza zbiegowisko. Przychodzi, by zaproponować Luizie układ. Może uwolnić ojca, jeśli ona napisze w list do Rodolfo, w którym oświadczy, że nigdy go nie kochała i że od niego odchodzi, żeby być ze swoją prawdziwą miłością... Wurmem! Luiza jest rozdarta; wydaje się niemożliwe napisanie takiego kłamstwa, ale myśląc o swoim ojcu, w końcu się na to godzi.

Następnie Wurm wraca do zamku, aby powiedzieć hrabiemu, że podstęp zadziałał. W nieco onirycznej scenie przypominają sobie noc, kiedy razem zastawili pułapkę na poprzedniego hrabiego i zamordowali go, co pozwoliło Walterowi przejąć władzę. Jest to oczywiście tajemnica, którą odkrył Rodolfo i dzięki której nadal ma pewną władzę nad swoim ojcem. Pewny siebie, hrabia wita Federicę i mówi jej, że posłał po Luizę, aby mogła osobiście potwierdzić, że porzuciła Rodolfo. Luiza wchodzi onieśmielona, stając twarzą w twarz ze swoją rywalką. Zgodnie z obietnicą złożoną Wurmowi, że nie wyjawi kłamstwa, potwierdza to, czego spodziewa się księżna. Kocha tylko Wurma i nigdy nie kochała Rodolfo. Księżna jest wniebowzięta.

Tymczasem posłaniec opłacony przez Wurma przynosi Rodolfo list, który podyktował Luizie. Rodolfo nie może w to uwierzyć, jego wspomnienia z Luizą są takie piękne!  Ale dowody są, list jego ukochanej to potwierdza. Rodolfo wzywa Wurma i chce się z nim pojedynkować; ale zdrajca uchyla się, pozostawiając zrozpaczonego młodzieńca z ojcem, który chce rzekomo go wesprzeć.

Akt III

Luiza marnieje, myśląc tylko o śmierci. Jej przyjaciele bezradnie się temu przyglądają. Nawet powrót ojca z więzienia nie jest w stanie jej pocieszyć. Miller rozumie stan córki, a ona wyjawia mu, o czym naprawdę myśli: napisała kolejny list do Rodolfo, prosząc go, by spotkał się z nią w grobie. Miller wybucha: Luiza nie może się zabić, nie może zostawić starego ojca samego. Poruszona emocjami powstałymi w czasie tej kłótni, Luiza wybiera inną opcję: następnego dnia wyjadą razem, ojciec i córka, aby uciec z wioski, w której wszędzie czai się zagrożenie. Luiza chce w samotności odmówić ostatnią modlitwę w domu. Ale wówczas przybywa Rodolfo, by osobiście sprawdzić to, co mu powiedziano. Podnosi pierwszy list i prosi ją o potwierdzenie, że to ona go napisała. Wciąż związana obietnicą złożoną Wurmowi, Luiza nie zaprzecza. Zrozpaczony Rodolfo wypija śmiertelną truciznę i podstępem daje ją też Luizie do wypicia. W ten sposób ani on, ani ona nie poślubią innych. Luiza zdaje sobie sprawę, że umrze, a ta perspektywa uwalnia ją od przysięgi. Mówi o wszystkim Rodolfo. Ale jest już za późno. Miller powraca, by zobaczyć agonię córki, a Walter i Wurm przybywają jako następni, zaalarmowani przez sługę Rodolfo. W ostatniej chwili, zanim śmierć złączy go na wieczność z Luizą, Rodolfo zabija Wurma.

Libretto w opracowaniu Frédérica Roelsa.