Nadchodzące wydarzenia

13 czerwca, godz. 16:00 | ZAPROSZENIE DO TAŃCA

gośćmi spotkania będą: 
SŁAWOMIR PIETRAS dyrektor polskich teatrów operowych, autor wielu publikacji, podczas spotkania opowie o najnowszej książce "Zaproszenie do tańca"
ARTUR ŻYMEŁKA choreograf i reżyser spektaklu baletowego "Sól ziemi czarnej".

SŁAWOMIR PIETRAS

Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Podczas studiów założył Towarzystwo Przyjaciół Opery w Poznaniu. W latach 1966–1970 był wiceprzewodniczącym Stowarzyszenia Polskiej Młodzieży Muzycznej. Już podczas studiów uprawiał publicystykę muzyczną na łamach "Gazety Poznańskiej" i tygodnika kulturalnego "Nurt". Był także redaktorem cotygodniowej audycji "Margines muzyczny" w Polskim Radiu. W latach 1969–1970 kierownik artystyczny Estrady Poznańskiej, a następnie: asystent dyrektora Opery Śląskiej w Bytomiu (1970–1971), dyrektor administracyjny Opery Wrocławskiej (1971-1972) i Operetki Dolnośląskiej (1972-1973), współzałożyciel i menadżer Polskiego Teatru Tańca (1973–1979), zastępca dyrektora Opery Wrocławskiej (1979–1982), dyrektor naczelny Teatru Wielkiego w Łodzi (1982–1991) i jednocześnie dyrektor naczelny Opery Wrocławskiej (1990–1991), dyrektor naczelny Teatru Wielkiego w Warszawie (1991–1994), dyrektor naczelny Teatru Wielkiego w Poznaniu (1995–2009) i jednocześnie w latach 2005-2006 dyrektor Teatru Wielkiego – Opery Narodowej. Dyrektor artystyczny Łódzkich Spotkań Baletowych, Festiwalu Moniuszkowskiego w Kudowie-Zdroju, Festiwalu Ave Maria w Czeladzi, Festiwalu Hoffmannowskiego w Poznaniu i Leszczyńskiego Festiwalu Muzycznego im. Romana Maciejewskiego. Inicjator Poznańskich Dni Verdiego, Poznańskiej Wiosny Baletowej i Lądeckiego Lata Baletowego. Wieloletni współpracownik Festiwalu Adama Didura w Sanoku i Bydgoskiego Festiwalu Operowego. W kierowanych przez siebie teatrach w Łodzi, Warszawie i Poznaniu organizował comiesięczne warsztaty operowe. W latach 1992–1993 zasiadał w Radzie ds. Kultury przy Prezydencie RP. W wyborach samorządowych w 2002 ubiegał się o urząd Prezydenta Poznania. Felietonista "Życia Warszawy", tygodnika „Angora” i "Gazety Lekarskiej". W długoletniej karierze menadżerskiej zorganizował kilkadziesiąt tournée zagranicznych swoich zespołów, prezentując je m.in w Bonn, Stuttgarcie, Heilbronn, Xanten, Hamburgu, Frankfurcie, Bremen, Lubece, Kassel, Getyndze, Bregenz, Zurychu, Amsterdamie, Sztokholmie, Lyonie, Paryżu, Montpellier, Carcasonne, Messynie, Budapeszcie, Sankt Petersburgu, Moskwie, Mińsku, Barcelonie, Maladze, a nawet na dalekiej Martynice.Od roku 2009 w ramach współpracy z łódzką agencją Grand Tour, programuje wizyty polskich melomanów na spektaklach operowych i baletowych w czołowych teatrach operowych świata (Mediolan, Nowy Jork, Londyn, Paryż, Sankt Petersburg, Moskwa, Werona, Wenecja, Rzym, Wiedeń, Barcelona, Berlin, Tokio, Zurych i wiele innych).

ARTUR ŻYMEŁKA

reżyser, choreograf, scenarzysta


 

Autor ponad 30 realizacji w dziedzinie opery, baletu, operetki, musicalu. Autor scenografii do swoich spektakli, kostiumów, świateł, trailerów. Absolwent Państwowej Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej w Poznaniu, Konserwatorium Muzycznego im. Rimskiego-Korsakowa w St.Petersburgu — Wydział Reżyserii Opery i Baletu, Robotron Bildungszentrum Erfurt (Niemcy) — kierunek grafika komputerowa i zarządzanie agencją reklamową, Uniwersytetu Warszawskiego — Wydział Zarządzania Instytucjami Kultury. Staż odbywał w Teatrze Maryjskim w Sankt Petersburgu, Mikhailovskim Teatrze Opery i Baletu w Sankt Petersburgu, Narodowej Operze w Erewaniu, Gotha Druck und Verpackung GmbH & Co KG. Pracował jako tancerz w Teatrze Wielkim w Łodzi, Theater Görlitz, Theater Erfurt, Metropol Theater Berlin, Opera Kiel. Kierował zespołami baletowymi w Operze na Zamku w Szczecinie oraz Teatrze Muzycznym w Łodzi. Jako choreograf lub reżyser tworzył w Teatrze Wielkim — Operze Narodowej w Warszawie, Teatrze Wielkim w Łodzi, Teatrze Wielkim w Poznaniu, Operze Wrocławskiej, Operze na Zamku w Szczecinie, Teatrze Muzycznym w Łodzi, Teatr Dramatycznym w Warszawie. Jego autorskie widowisko muzyczne Łajza – miscenium rockowe przyniosło Nadzwyczajną Złotą Maskę Teatrowi Muzycznemu w Łodzi. Mazowiecki Teatr Muzyczny im. Jana Kiepury przyznał mu tytuł Choreografa Roku 2013 za spektakl Łajza – miscenium rockowe.

OBSADA

MAGDA Iwona Sobotka, Katarzyna Mackiewicz, Gabriela Gołaszewska
LISETTE Ewelina Szybilska, Aleksandra Orłowska, Marta Huptas
RUGGERO Andrzej Lampert, Łukasz Załęski
PRUNIER  Albert Memeti, Tomasz Tracz
RAMBALDO Adam Woźniak, Zbigniew Wunsch
YVETTE Roksana Majchrowska, Paulina Horajska 
BIANCA Joanna Kściuczyk–Jędrusik, Kinga Czyż
SUZY Anna Borucka, Kinga Czyż
PERICHAUD  Bogdan Kurowski, Zbigniew Wunsch
GOBIN, UN GIOVANE Michał Bagniewski, Piotr Rachocki
CREBILLON Juliusz Krzysteczko, Adam Janik
GEORGETE  Kinga Czyż, Magdalena Okońska
GABRIELLE  Leokadia Duży, Aleksandra Makowska
LOLETTE  Małgorzata Wierzbicka, Roksana Majchrowska
ADOLFO e PITTORI Zbigniew Biliński, Janusz Bolewski, Dariusz Nurzyński, Piotr Strzodka
RABONNIER Wojciech Paczyński, Grigory Shostak
UN MAGGIORDOMO Adam Janik, Witold Dewor 
VOCE DI SOPRANINO Ewelina Szybilska, Aleksandra Orłowska, Marta Huptas

Soliści, Chór, Balet i Orkiestra Opery Śląskiej pod dyrekcją Yaroslava Shemeta

Spektakl jest koprodukcją z Meininger Staatstheater / Kulturstiftung Meiningen-Eisenach zrealizowaną w Niemczech w 2019 roku. Przedstawienie reżyserował Bruno Berger-Gorski i on także czuwał nad całokształtem bytomskiego widowiska. Jego myślą przewodnią jest oddanie znaczenia prawdziwej miłości, które tak silnie jest eksplorowane przez Pucciniego w dwóch ostatnich dziełach („Turandot” i „La Rondine”). Berger-Gorski nie analizuje tylko treści „Jaskółki”, skupia się także na historii utworu i biografią kompozytora: „Puccini zmieniał tę operę trzy razy, jednak nie udało mu się znaleźć odpowiedniego opisu MIŁOŚCI. Zgaduję, że z podobną rozterką mógł mierzyć się w życiu prywatnym. (…) „La Rondine” jest zatem refleksją nad życiem jednego z najważniejszych kompozytorów początku XX wieku szukającego odpowiedzi na pytanie o istotę miłości. Odpowiedzi tej udziela sama muzyka na końcu tego wspaniałego arcydzieła”.

Libretto: Giuseppe Adami na podstawie Alfreda Marii Willnera  i Heinza  Reicherta 

AKT I

W salonie Magdy de Civry poeta Prunier ogłasza nową modę paryską: miłość romantyczną! Przyjaciółki Magdy witają to zgodnym chichotem, Prunier zaś wyznaje, że bohaterka jego nowej piosenki, Doretta ulega owej słabości, odrzucając królewskie złoto (Chi il bel sogno di Doretta). Magda podsuwa mu pomysł drugiej zwrotki, gdzie Doretta spotyka prawdziwą miłość w ramionach biednego studenta. Piosenka się podoba, choć sentymentalizm Magdy budzi pobłażliwą drwinę. Bankier Rombaldo, „protektor” Magdy, wręcza jej naszyjnik z pereł, ona zaś przyjmuje prezent, lecz poglądów nie zmienia. Choć przyjaciółki gratulują jej tak korzystnego stosunku, ona myśli raczej o pewnych przelotnym spotkaniu w nocnym klubie Bulier (Può darsi!). Pokojówka Lisette przynosi Rambaldowi wizytówkę młodzieńca, który domaga się z nim spotkania: to Ruggero Lastoue, syn starego przyjaciela. Podczas gdy Rambaldo wiedzie z nim rozmowę, Prunier czyta Magdzie z ręki niepewną przyszłość: albo jaskółczy lot do kraju marzeń, albo los tragiczny. Rambaldo pyta Pruniera, gdzie Ruggero mógłby spędzić pierwszy wieczór w Paryżu, po krótkiej sprzeczce całe towarzystwo poleca właśnie klub Bullier (Amore è là). Po wyjściu gości Magda spostrzegła na stole listę proponowanych młodzieńcowi lokali i postanawia wrócić do niezapomnianego klubu. Idzie się przebrać, z czego Prunier korzysta, by wyznać namiętność Lisetcie (T’amo!); wychodzą razem, za nimi sunie zaś w nocny mrok Magda, przebrana za gryzetkę.

AKT II

W klubie Bullier trwa zabawa. Dziewczęta zalecają się do Ruggera, siedzącego samotnie przy stoliku, ich wysiłki spełzają jednak na niczym. Przybywa Magda, którą natychmiast otaczają studenci. By się ich pozbyć, siada przy stoliku Ruggera, on zaś jej nie poznaje (Scusatemi, scusate). Miłość od pierwszego wejrzenia nie daje na siebie czekać; Magda i Ruggero poczynają tańczyć, po czym zanikają w ogródku. Prunier i Lisette także wybrali Bullier na miejsce swej nocnej eskapady; poeta udziela pokojówce lekcji dobrego wychowania, co Lisette znosi z pokorą (Ti pręgo, dignità!). Magda i Ruggero powracają, całując się namiętnie, co ściąga uwagę Pruniera i Lisette. Taktowny Prunier próbuje bezskutecznie wmówić Lisetcie, że choć młodzieniec to istotnie Ruggero, dama bynajmniej nie jest Magdą. Ruggero wznosi toast na cześć swej ukochanej (Bevo al.tuo fresco sorriso), podjęty przez całe zgromadzenie. Nagle u szczytu schodów staje Rambaldo. Prunier niezwłocznie powierza Ruggera pokojówce, która zaciąga go do ogródka. Rambaldo rozkazuje Magdzie, by poszła za nim, ona jednak odpowiada, że się zakochała i zrywa fatalny związek z bankierem. Rambaldo wychodzi. Magda zaś pada w ramionach Ruggera, zdumiona własną zuchwałością.

AKT III

Magda i Ruggero wiodą idyllę na Lazurowym Wybrzeżu (Senti? – E siam figgiti). Ruggero zwrócił się do rodziny o wsparcie finansowe i zgodę na małżeństwo (Dimmi che vuoi seguirmi), czym głęboko poruszył Magdę, ta nie wyjawiła mu bowiem nadal swej wątpliwej przeszłości. Pojawiają się Prunier i Lisette; próba przerobienia pokojówki na śpiewaczkę spaliła na panewce, a jej debiut w Operze w Nicei skończył się katastrofą, Lisette powraca więc do swego dawnego zajęcia u Magdy. Prunier przyniósł Magdzie tajemniczy list – jego autorem jest rzecz jasna Rambaldo, gotów wszystko przebaczyć, byle tylko Magda doń wróciła. Oszalały ze szczęścia Ruggero przynosi list od matki, która zgadza się na wszystko, to jednak zbyt wiele dla dawnej damy z półświatka. Magda wszystko wyjawia kochankowi: nie jest kobieta, której mu trzeba. Nie zważając na łzy Ruggera, pakuje się i wjeżdża, zabierając ze sobą Lisette.

Skrót libretta w oparciu o Tysiąc i jedna opera Piotra Kamińskiego